Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за сьветлую журбу і цішыню,
за наш давер, за крохкасьць нашых планаў,
за тое, што адзіным Вамі сьню.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за хмары, што вялі нас да травы,
за тое, што Вы мной былі спатканы,
за тое, што мяне спаткалі Вы.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за дождж варшаўскі й менскую імжу,
за тых былых князёўнаў і вакханак,
за тых былых – за Вашых! – я кажу.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за боль мінулы – той, што прамінуў
за Вашы раны – мы загоім раны,
за дакрананьні – Дух Душу крануў.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за міфы і жывёлаў залатых...
Мы зноў маўчым, і зноў гавораць хамы.
Наноў жывем, як за сябе, за тых...
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
Вы – за Псіхею, я ж, мой Купідон, –
за Вас – найлепшы і ўлюбёны самы,
мой сум, мой сьмех, жаўнер, паэт, праклён.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за тое што прыйшлі Вы да мяне
праз шчырыя расстаньні і раманы,
за тое, што былі Вы існы ў сьне.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за тое. што й наяве Вы жывы,
што Вы ня мара, не міраж падманны,
за тое, што жыву, пакуль ёсьць Вы.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за сэрцы, што ў наіве галізны
сапраўдней за аракулаў спазнаны,
за жыцьці ў жыцьцях і за сон скразны.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за ўсе спатканьні, – сьнёныя хаця б! –
за хараство і за спакой нірваны,
за сьненьні ў снах і за жыцьця працяг.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за цудны вобраз і за мой адказ,
які чаканасьцю сваёй абраны,
які існуе і ўва мне і праз...
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
за сьветлую журбу і цішыню.
Давайце вып’ем, мой спадар каханы,
давайце вып’ем, хоць зусім ня п’ю.
14.XII.2003.
|
|
